Bir şiir sen oluyor
Bir şiir intiharının en eskisi
Ölmek bir sokak lambası söndürüyor şehrin kenarlarında
Sabahın o eşsiz uykusu
Düşüyor göz kapaklarına
Bir uyku bölüşüyorsun sonra
Ellerinden doğuyor birçok uyanışı sonun
Tanrının gördüğünü biliyorsun
Ama hissedemiyorsun yanında onu
Bir şiir duyuyorsun ve
Ölene dek yalnız o şiiri okuyorsun
Asfaltta yağmurun izleri
O susuz yazların ülkesi
Ölümlerin en sessizi
Aramıyorsun bir yaşamak hevesi
Kenarında köşesinde şehrin
Ölümü düşlüyorsun
Sen ölünce için öldürmeyecek onu, bilmelisin
Yalnız istemekle kesilmez nefesin
denemelisin
